¡Non quero, non quero, non quero...!

Esta semana non teño nada interesante que contar, porque estou facendo un pouco de todo, pero nada de nada a fin de contas... Son os meus últimos días de vacacións, así que me dedico a ver a tele, a ler, a conectarme a internet, a ir a teatro (hoxe levamos Bicos a Cacheiras: Centro Cultural Rosalía de Castro ás 21:30), a estar cos amigos, a durmir... En fin, cousas que, a partir do luns, xa non vou poder cando me apeteza porque teño que volver a ese lugar no que "vivirei" os 9 meses seguintes.

Se fose unha nena pequena, estaría berrando "¡non quero, non quero, non quero!..." Pero sei que con iso non logro nada máis que gastar enerxías... e non estou eu para desperdiciar a pouca que teño. Creo que dende que comecei primaria, odio os spots de El Corte Inglés, sobre todo a musiquiña esa de "volver a empezaaaaaar, otra vez...". O que máis me motiva da volta á clase (ás veces, o único) é ver aos compañeiros, aínda que hai algúns que me dan máis ganas aínda de quedar na casa, jajaja... Pero o que é volver a coller a rutina e prepararme para traballar... ¡non me apetece nada!

Penso que despois de 3 meses de calorciño, praia, festas e tempo para min e para facer o que me apetece, isto é un cambio demasiado brusco. Síntome egoísta, porque sei que a maioría dos mortais teñen 1 mes de vacacións como moito e menos mal, e algúns nin iso... Pero viviría así un mesiño máis, só de pensar o que me vén enriba. Sei que, cando comece, verei as cousas doutro xeito. Pronto me adaptarei aos madrugóns, a coller o coche a diario, a pasar sentada bloques de hora e media tomando apuntes, a comer ás 3 da tarde, a chegar tan cansa á casa pensando só en tumbarme no sofá, a pasar tardes na facultade traballando con 3 persoas máis para un grupo de 10... E sempre tendo presente que, nesta vida, hai que estar preparada para todo e que ninguén me garantiza que o meu futuro traballo estea relacionado coa carreira á que lle dedico 4 anos da miña vida... Arrea, ¿realmente é duro ou estou moi mal acostumbrada?

Eu tamén fun camareira

Ao igual que Mariquiña, eu tamén estou na Comisión de Festas de Vedra e, polo tanto, esta fin de semana compartín con ela a experiencia de debutar como camareira. Debo recoñecer que, a pesar de ter moitas ganas de probar, tamén tiña medos: medo a non facer ben as contas, a agobiarme, a servir mal, a facer o ridículo... Pero quedei encantada. Ao comezar nunha festa pequeniña (e moi bonita, por certo), a xente non foi un problema. Dende logo, cometín os meus erros e vivín situacións de dicir "trágame, terra", pero agora vexo todo iso como simpáticas anécdotas. ¡E canto alcohol se consume neste país...!
Para comezar, os abridores que mercamos para a ocasión resultaron ser máis bonitos que serviciais, jaja, e vinme en apuros para abrir algunhas botellas. Claro que, non sempre foi culpa do abridor... tamén o tiven difícil para abrir unha de Cacique, ata o punto de que foron os dous rapaces que me pedían o cubata os que se encargaron de quitar os precintos, jajaja. ¡Que vergoña! E iso non foi o peor... senón que aínda por riba de que me axudaron, cobreilles os cubatas a 4€ en lugar de a 3'5, que era o que valían. Iso si, comenteillo aos meus compañeiros e dixeron que non pasaba nada, mentres cobrara de máis...
Por suposto, tiven que oír comentarios de tódolos tipos: bromistas, desagradables, verdes... Pero vamos, hai que saber levalos, porque hai moito borrachiño por aí solto, moito vello con mala uva e moito desesperado... ¡Falando de vellos! Temos un na comisión que é tremendo. Tremendo e verde a máis non poder, jajaja. Ás veces pásase moitísimo, pero tamén nos dá momentos para escachar coa risa. A cada comentario que se fai, el ten que quitarlle un sentido sexual-amoroso. Por exemplo, se preguntas "¿que facemos agora?", el dirache algo como "pois unha nena, jaja. E a ver se sae con rizos -algo que me intriga, iso dos rizos-". E mil cousas así. O bo é que non ten reparos a falarnos de cando el era novo e das historias amorosas propias e da parroquia... ¡Algunhas son moi interesantes!
En resumo, esta vivencia resultoume positiva, porque sempre hai xente que te mira cun sorriso, xente amable e comprensible, comentarios agradables e compañeiros que che fan o traballo máis levadeiro...Gustoume moito e descubrín que, aínda que non o pareza, é un traballo "movido", a non ser que non haxa unha alma. En fin, se fracaso como xornalista e teño cartos, podería montar un bar. Ou traballar nun pub ou algo así. Non sei como será currar unha semana seguida e non só 2 días, pero intentaríao. E máis se ao lado teño compañeiros coma os que me tocaron na comisión, en xeral. Mariquiña, a pesar de que quixeches acaparar tódalas peticións dos nosos amigos, grrrrr, non esquecei as miradas de complicidade a través das estanterías das bebidas, compartindo a experiencia de ser por 1ª vez camareiras.

Soños polisémicos

Fai un ano, tiven un soño. Soño igual a "desexo", "ilusión". Un soño, que, en certa medida (só en certa medida) se cumpriu, igualiño que os meus desexos: en certa medida, (só), cumpríronse.

A pasada noite volvín soñar o mesmo que fai un ano, pero neste caso, "soñar" xa cobra o sentido literal da palabra. E sei que, agora, iso que de noite vagou pola miña mente xa non será real, porque nalgún día xa o foi. É auga pasada... mágoa que, de momento, "siga movendo muíños...".

Ás veces creo que o mellor sería non soñar, en ningún dos dous casos.

Abrázame

Cando as cousas non me saen ben, cando levo desgustos, cando todo parece tinxirse de cores escuras ao meu arredor... cando todo iso me pasa, coma neste momento que vivo, poucas cousas hai que me dean máis forza que un abrazo daqueles que quero e me demostran que por min senten o mesmo. Non sei se é porque sinto a calor humana desas persoas que me importan. Non sei se é que me transmiten o cariño que me falta sentir por min mesma. Non sei se é porque noto que hai a quen lle importo, sexan amigos, amigas, compañeiros, familiares... Dá igual. Todas elas son persoas que me ofrecen resgardo fronte ás tormentas que teño que cruzar na vida. O contacto dos seus brazos rodeándome, dáme a forza que me falta nos meus momentos de máis fraqueza. E esas persoas permítenme que eu faga o mesmo, así que me agarro a elas coa forza dun náufrago á súa táboa. Saben que se o día de mañá os malos ventos cambian a súa dirección, eu tamén lles vou dar un abrazo e permitir que me apreixen con rabia, con cariño, ou co que sintan nese momento. Dende logo, cun abrazo tamén se celebran as cousas boas: unha reconciliación, unha boa noticia, un reencontro, o amor, a amizade... En fin. Na miña vida os abrazos están moi presentes e gústame abrazar, que me abracen e que a xente se abrace en xeral. É algo precioso, ata nos momentos máis feos.

Marmalade Boy

Marmalade Boy. Hoxe descubrín que ese é o título real dunha das series de debuxos que recordo con máis cariño. Haberá uns 6 ou 7 anos que a botaban na 2. Eu coñecíaa por La familia crece, ou Micky&Yu. A verdade é que co título pasáronse un pouco...¡que chungo é! Poderían terse lucido un pouquiño máis, pero o que é a serie a min chiflábame. Chamádeme ñoña, chamádeme infantil ou que queirades, pero encantábame e encántame.
Seica é unha serie shojo. É coma se fose unha telenovela, pero en debuxos. A trama asegúrovos que enganchaba máis que a de Paixón de Gabiáns e, aínda por riba, os personaxes tamén eran todos guapísimos. Tanto, que ata me namoraba dos chicos. ¡Que riquiños! Poñían unhas cariñas máis feitas... ¡De veras! Daban ganas de quitalos da tele pa fóra e pegarlles un morreo, jajaja. Éche o que teñen estes debuxos xaponeses: un porte, un estilo, unha elegancia... A perfección encarnada. Vale, neste caso debuxada. ¡Ai, se foran reais!
A historia daba mil e unha voltas, pero non importaba. Eu non quería que rematara. Quería chegar do cole cada tarde de luns a venres con Mariquiña, sentar no chan da sala da miña casa, encender a tele e ver un capítulo máis das aventuras de Micky e Yu e de tódolos seus amiguiños. Ver ese mundo de ensoño no que vivían, as súas cariñas de circunstancia, a gotiña de suor que aparecía tralas súas cabezas cando se vían en situacións comprometidas ou as súas meixelas coloradas cando pasaban vergoña. ¡Que bonitos eran! Coma todo o bo, rematou, pero eu non me lembro de ver o último capítulo. Imaxino que sería un final feliz deses de soltar a lagrimiña e dicir "Ohhhhh". É extraordinario o cariño que lle teño. Faime lembrar tan bos momentos... ¿como me puido marcar así unha historia de debuxiños? ¡¡Quero que a volvan poñer!!

Coma coitelos en mans de nenos

Unha das ilusións máis grandes de meu primo era ter unha moto. Por fin, aos 17 anos, logrouna. Era de 2ª man, cuns aniños xa, de baixa cilindrada... pero unha moto, ao fin e ao cabo. El mesmo se encargou de coidala e de darlle un novo aspecto pouco a pouco, coma se fose un ser vivo. Non obstante, a ilusión de posuír algo tan desexado por el, esvaeceuse tan rápido coma un cubo de xeo nun vaso de whisky. Aos poucos meses de tela, este pasado xuño, estrelouse contra unha alambrada e sufriu un accidente bastante aparatoso que nos deu un susto enorme á xente que o queremos: rompeu unha perna ademais de esgazala, un brazo, fixo un bo corte nun ollo (por sorte só alcanzou a pel), ademais de outras múltiples feridas de consideración na cara, no ombro... Vaia, que levou un bo golpe. Meus avós, que son persoas sabias pola súa experiencia como a maioría, xa o vían vir: "este rapaz non ten sentido para ter unha moto, non é un xoguete, vai acabar mal, xa veredes...". E acertaron. Fose como fose, o meu primo tivo moita sorte. Non levaba casco e o golpe que levou puido ter consecuencias moito máis graves, a pesar de que xa non foi pouco... Se o levara posto, aforraría o dano que se fixo na cara. Pero en fin, non se pode dar marcha atrás no tempo e xa pasou. Meu primo mellora día a día, vai tirando para adiante de maneira positiva e iso é o que importa agora.
Pero tamén importaba que servira de exemplo, sobre todo, para os seus amigos que tamén teñen moto e unha mentalidade moi parecida. É dicir, mociños que se atreven con todo, que cren ter 7 vidas e que nunca lles vai pasar nada, que pensan que levar casco é un rollo, que incomoda ou que despeina. Cando meu primo tivo o accidente, varios amigos estaban con el e coas súas respectivas motos. Quedaron impactados polo estado no que quedou e, en aquel momento e mentres meu primo estivo no hospital, ata lles puido entrar respecto polas motos e pola propia vida. Pero, en canto pasou un tempo, parece que se volveron a esquecer de todo. E a fortuna non sempre acompaña a un. Antonte á tarde, un dos amigos de meu primo estrelouse contra un camión ao adiantar a uns coches coa moto, disque a bastante velocidade. O casco levábao, pero colgado do cóbado. O seu estado é o triple de peor ao de como quedara meu primo: as dúas perniñas rotas, a pelvis, non sei cantas vértebras machacadas e derrame cerebral. Dóeme escribilo. Dóeme porque o coñezo, aínda que sexa pouco máis que de vista e de intercambiar algunhas conversas algunha que outra vez. Dáme pena el, dame pena a súa familia, danme pena os seus amigos e meu primo, que estará revivindo todo de novo ademais da preocupación que sente ao non saber que pode pasar coa vida do seu amigo. E tamén me dan pena os raparigos que hoxe ou mañá terán accidentes das mesmas características e polos mesmos motivos.
Se vive, este chaval de 17 anos ten posibilidades de quedar en cadeira de rodas. E non sei que máis dicir, porque imaxino que estarás pensando o mesmo ca min. Non é o momento de reproches, senón o de lamentos. E tamén o de lembrar esas verdades que moitos confunden con tópicos sobre levar posto o casco cando se vai en moto, ou o momento de preguntarse ata que punto os rapaciños sen madurar poden ter unha. Ninguén está libre de ter un accidente, pero dende logo que, tomando precaucións, as consecuencias sempre poden ser moito menos graves. Non odio as motos nin moito menos. É máis: teño amigos moteiros con verdadeiras máquinas cos que podo dar unha volta sen problema, pero a diferencia é que saben utilizar a cabeza; por iso lle poñen casco ademais de prudencia.

Vai de cú...

Literalmente. Isto, vai de cú, de cús. Agora que me quedan poucas semanas de relax, é cando se me dá por facer algo de proveito e devoro libros. Fai dez minutiños, rematei un titulado Fado, non recomendado baixo o meu punto de vista e do meu gusto literario, e, chegando ao final, atopei unha descrición do cú dun dos personaxes, que transcribo:
(...)O cu da de Bandeira supera a calquera outro que teña habido en Area ou en calquera punto da bisbarra. Máis cun cu, é un monumento ó cu, un cu esculpido polo máis exquisito dos escultores, un cu ideado polo máis sibarita dos erotómanos, un cu movido polo máis ardido dos coreógrafos.(...)
¡A saber como será ese cu! Para gustos... cores. E aquí tedes uns cantos onde elexir. Intentei buscar algunha páxina con cus masculinos, pero á falta dunha (vese que as mulleres nos dedicamos a facer cousas máis interesantes e proveitosas ca clasificacións de glúteos...), imaxino que se poden tirar exemplos válidos para ámbolos dous sexos. Aínda que eu penso que hai moitas clases de cú que poden ser bonitas, ¿cuál es vuestro tipo de culo favorito? ¿Aparece el vuestro o teneis alguna nueva forma que añadir...? Jajaja, aínda que sexa polo cachondeo, ¡¡contesta, contesta!!

"Paso" e ¡Pasooooooo....que vou!

Bua. Sigo sendo un caso. Tiña escrito un bo cacho da segunda parte de "De cando fun algo actriz II", pero de repente parei de escribir, vin que tiña un mogollón de liñas e pensei "¿e se á xente lle importa un nabo o que me pasou na TVG?, ¿e se estou a escribir para nada?, vou ocupar as follas dunha Biblia porque teño moito que dicir...". ¡Manda carallo na Habana! Así que, mira, parei de escribir, borrei todo o que tiña e pensei "paso". Paso de todo, tío, jaja. De ti non, non entendas mal. Pero paso de facer o bobo e de cansarme de escribir, cando penso que o mellor é que se non teño temas máis interesantes vaia contando aos poucos anécdotas que me pasaran, que non son poucas.
Por exemplo, uns días antes de comezar a miña andaina televisiva mandáronme ir ata as naves da productora para facer probas de vestiario, presentarme ao equipo e tal. Pois parece que tiña algún maleficio enriba, porque non sei se te lembras que xa cando fixera de figurante normal me deran un golpiño no coche... ¡Pois desta volta déronme un golpazo! Alí, na rotonda do Milladoiro, un vello flipao intentou xogar a ser un heroe e atravesar o meu coche dende o carril interior da rotonda a unha das saídas, pero saíulle ra. En lugar de esperar a que lle cedera o paso, veu de listo, créndose o amo da carretera e pensando "¡Passsssssooooooo, que vou!!!!!" Foi, foi... ¡foi parar ao arcén e eu ao medio da rotonda! Deume un golpe no meu bebé-coche de 3 mesiños, jodeulle unha aleta e fíxome chorar da rabia e do susto. ¡Que espectáculo! Alí, no medio da rotonda, eu soa (en fin, co meu super chaleco amarelo fosforito XXL de camisón), o vello maila súa muller, discutindo por ver quen tivera a culpa. Estaba claro: EL. Eu aínda era novata e tiña máis fresca a teoría ca el... Pero o señor empeñábase en que como lle dera detrás (é dicir, a súa porta lateral dereita bateu contra a miña aleta dianteira esquerda e iso é dar por detrás) eu tiña que pagar.
Total, que como non chegabamos a nada, acabeime fartando e dixen A FRASE: pois se non me cre e quere, chamamos a Tráfico. ¡Dito e feito! Logo de esperar case unha hora, apareceu a parelliña e, en dez minutos, despachounos.
-¿Quen conducía polo carril de fóra?
- A rapaza.
- Pois vostede ten a culpa.
¡Tomaaaaa, tomaaaa, toooooooooomaaaaa! Se xa o dicía eu, vaia... O señor disculpouse e tal, e o meu cochiño foi unha semana para o taller, pero ao final todo quedou nun susto. Oxalá os accidentes de automóbil fosen todos así...
E nada, esta é unha anécdota de tantas. Naquel momento pensara que era un aviso, que "algo" me estaba dicindo "non, non o fagas.... non, non traballes para unha serie da TVG..." Pero mira, aquí estou. E non me arrepinto. ¿Sabes por que? Cóntocho noutro momento.

Xa me vale...

Son un caso, son un caso... Blog recén estreada e aos poucos días paso dela dunha maneira... ¿Como me ides querer así? ¿Como vos ides acordar de lerme, se non escribo? E logo por riba seguro que me queixo de ter poucos comentarios etc., etc., etc.
Ante todo, perdón. Perdón, perdón, perdón. Teño tres días xustificados (as festas do lugar onde vivo), pero do resto... pura vagancia a maioría das veces. Síntoo. Intentarei que non volva pasar. ¿Perdóasme? :'''S Jiji...