Abrázame

Cando as cousas non me saen ben, cando levo desgustos, cando todo parece tinxirse de cores escuras ao meu arredor... cando todo iso me pasa, coma neste momento que vivo, poucas cousas hai que me dean máis forza que un abrazo daqueles que quero e me demostran que por min senten o mesmo. Non sei se é porque sinto a calor humana desas persoas que me importan. Non sei se é que me transmiten o cariño que me falta sentir por min mesma. Non sei se é porque noto que hai a quen lle importo, sexan amigos, amigas, compañeiros, familiares... Dá igual. Todas elas son persoas que me ofrecen resgardo fronte ás tormentas que teño que cruzar na vida. O contacto dos seus brazos rodeándome, dáme a forza que me falta nos meus momentos de máis fraqueza. E esas persoas permítenme que eu faga o mesmo, así que me agarro a elas coa forza dun náufrago á súa táboa. Saben que se o día de mañá os malos ventos cambian a súa dirección, eu tamén lles vou dar un abrazo e permitir que me apreixen con rabia, con cariño, ou co que sintan nese momento. Dende logo, cun abrazo tamén se celebran as cousas boas: unha reconciliación, unha boa noticia, un reencontro, o amor, a amizade... En fin. Na miña vida os abrazos están moi presentes e gústame abrazar, que me abracen e que a xente se abrace en xeral. É algo precioso, ata nos momentos máis feos.