Promoción número 13, II

Xa están case todas as crónicas feitas (por non comezar a enlazar fotologs!). Así que a miña aportación vai en forma de imaxes -moitas por cortesía de Mariquiña-, que amosan, só en parte, o bonito que foi compartir unha tarde coa súa noite e coa súa madrugada cos meus compañeiros, amigos e familia. Unha lexión de sorrisos e de simpatía invadiron o auditorio, os pinchos, a cea e a posterior celebración. Tamén se deixaron ver bágoas de ledicia e de emoción, e o estado de ánimo máis común a todos foi o de 'bo rollo'. Todo un pracer!!
E, xa que estamos, amoso os motivos polo que nos concederon o diploma e que nos unen xa para sempre a todos os da 13ª promoción:

"pola nosa xenialidade difusa e por estar coma unha moto. Porque somos neurótic@s, hipocondíac@s e paranoic@s, polo que temos descontos especiais en establecementos psiquiátricos. Os nosos actos so tan insólitos que nos sorprendemos a nós mesmos (xa que o mesmo regamos unha planta coma fritimos un ovo). Por todo isto, adxúntase un contacto indispensable para nosa futura vida laboral (www.inem.es)."

Así que, xa sabedes! Billy Wilder advertía en Primera plana que "nunca cases cun xornalista", pero se aínda por riba é da 13ª promoción... ;)

23

Hoxe é día 23. Atópaste no 23 de Fontao, o planetario natural de Vedra, e entre estrelas e palabras, entras nos 23 aniños.
Por iso, hoxe a protagonista deste mundo es ti. Sei que teño pendiente falar do acto de licenciatura e colgar fotos dese gran día, máis hoxe só quero mirar esta imaxe, enviarche mil apertas e desexarche 23 toneladas de felicidade. Estou segura de que as terás.
E hoxe, aínda que ás veces sexas un pouco toxo, sei que me vas deixar dicir aquí que te quero moito, moitísimo, e que agardo terte o resto da vida ao meu lado.
(E qué riquiñas estamos na foto, eh?) ;)

Promoción número 13

E digo eu, que van sendo horas de presentar formalmente a estas seis raparigas que me acompañan na foto. Nestes catro anos de carreira a unhas alcanceinas antes e a outras despois, pero unha vez que axustamos os nosos ritmos, continuamos xuntas ata aquí. Todas elas son diferentes, pero comparten características que as fan, ante todo, boas persoas e boas amigas. Fanse querer... e quéroas. Así que, sen máis prolegómenos, de esquerda a dereita e na fila superior... Bárbara d'A Coruña, Bea de Compostela, Alba de Moraña, Ana de Vilalba, Pamela d'A Estrada (capital ;P), a Ro de Viana do Bolo e... bueno, a que está aí no medio coma o xoves, xa non é necesario presentala, non?

Mañá recolleremos un falso título que dirá que somos licenciadas. Rodearémonos dos nosos, non haberá nós asfixiantes de gravatas, deixaremos as preocupacións nas casas e prohibiremos o paso de acontecementos non gratos. De novo estaremos xuntos a maior parte dos que comezamos Xornalismo hai case 4 anos e iso... ben merece unha celebración por todo o alto!

(...)

(Suspiros)

Porque se hai algo que me supera, é o sentimento de IMPOTENCIA

Cando te volverei bicar?

Non sei como definir os 'Bicos' de antonte. Quizais... como os máis emotivos. E tamén foron choróns e riseiros, non sei. Especiais... Únicos. Porque o domingo foi a última vez que Mariquiña máis eu murmuramos "moita merda!" entre bambalinas e saltamos ao escenario namentres se facía a luz, ao compás do son que en tantos bos momentos nos acompañou.

Aínda co salgado das bágoas máis precoces, que logo secaría o pano de Raphael, fomos testemuñas dos bicos máis apaixoados entre 'tómame-e-déjames", asistimos á eterna reconciliación de Chelo e Santi, perdémonos polas leeeeeentas redes de 'cafeteras' e cantámosche só a ti/bajo el cielo. Non puidemos repasar as instalacións porque a señora da casa estaba maliña da gorxa, pero Ramón e Susi tiveron o seu enésimo fillo e Desi volveume roubar a July. Tamén convidei a Irene "2" a facer un pastel de amorodos a pesar de non ser domingo na cultura hebrea e observamos como unha moza lle pedía con moito gharbo ao seu primo que lle fixera o amor entre montañas de simpáticos lapsus. Entón, contaxiámoslle as gargalladas ao público namentres intentabamos aguantar as ganas de partirnos de risa diante de todos, pero foi imposible. Nin a terapia mix fixo bo de nós! E é que... xa non podiamos máis, xa non podiamos máis!
E choramos con ganas. De risa, todos. De emoción, case. Vale, si... case chorei eu por todos, pero iso é porque tiña máis reservas ;). E porque, despois de seis anos (dous para María), que os compañeiros de Papaventos pidan un aplauso especial para nós porque imos tomar un 'kit-kat'... En fin. Coa lágrima fácil que teño... como non vou chorar!? Os vindeiros meses botarei en falta a esta xentiña e os seus abrazos, como non, ao teatro en si, o calor do público e... os pinchos e as post-actuacións!! ;P. Pero aínda que nos ausentemos uns meses, María máis eu teremos reservado un par de papaventos para volver cando chegue a hora, eh? E dende a distancia, seguiremos apoiando iso tan bonito que logramos ter entre todos. E nada, que estou desexando ver a cinta que porta o valioso documento dominical para volver ter dores de barriga de tanto rir.

P.D. Eli-Irene "1", boteite en falta, igual que a Breo...

'As farolas' en Onda Curta

As farolas chega hoxe á tele. Teredes a oportunidade de comprobar o boa actriz que é a nosa mariquiña (a prota), sen desmerecer, por suposto, o traballo de Eli, Antón, Fonsinho... e tamén o cariño e a ilusión coa que traballa un equipo practicamente afeccionado nisto do audiovisual, tanto diante como detrás das cámaras. Aínda que a hora do programa lle irá un pouquechiño mal a case todo o mundo, sempre se pode deixa a gravar ;). Senón, teredes a oportunidade de velo na web da CRTVG a partir de mañá.
E noraboa a todos os implicados! :)

Chicass 10

Subiron á tarima do auditorio visiblemente nerviosas. Camiñaban apurando o paso, unha detrás da outra, apretando ben os beizos e os papeis onde levaban gravadas palabras de esperanza e de coraxe. Unhas duascentas persoas agardabamos impacientes que comezaran a contarnos as súas experiencias. E iso, se estás acostumada a pasar as 24 horas do día entre reixas, non debe de ser nada fácil.
O 3 de maio é unha data máis no calendario para a maioría. Os que nos movemos no mundo da información e da comunicación, sabemos que é cando se conmemora a liberdade de expresión e de prensa, pero para as catro mulleres do cárcere de Teixeiro que se achegaron hoxe ata a nosa facultade, significou moito máis. Foi unha ocasión excepcional na que puideron falar en público e con total liberdade. Viñéronnos dicir, entre outras moitas cousas, que "aí están", loitando para conseguir melloras nun centro onde, como a maior parte dos cárceres, as normas e a estrutura están pensadas para homes e non tanto para as necesidades de mulleres (moitas con fillos).
Esas catro reclusas, en representación de moitas outras, presentáronnos un proxecto promovido por Nosotras intramuros que consiste nunha revista feita exclusivamente polas internas: Chicass 10. Os contidos céntranse sobre todo en temas de interese para elas. Hai algunhas seccións fixas como unha na que narran a súa experiencia vital e, á parte, inclúense contos, relatos curtos, poesía... (algo que se poderá ver estes días nunha exposición montada na cafetería da facultade).
Contaron tamén que, a pesar de que podían escribir sobre o que querían, está prohibido falar mal do funcionamento interno do cárcere de Teixeiro ou dos que traballan nel e tamén faltarlle ao respecto a calquera persoa. Como anécdota, reveláronnos con pillería que conseguiron saltar a medias esa barreira a través "dun horóscopo que se convertiu nunha das seccións preferidas", xa que tiran do inxenio e da metáfora para facer certas reivindicacións.
Outra cousa que me sorprendeu foi o seu método de traballo. No cárcere hai un alto grao de analfabetización, mais iso non é impedimento para que quen queira expresarse en Chicass 10 poida facelo. As mulleres que saben escribir recollen o que outras lles relatan. Logo, as que controlan de informática, son as encargadas de pasar o texto ao ordenador, maquetar... Un verdadeiro equipo, que penso que ben merece un aplauso (e máis) nun día coma hoxe.