Fermosa revoluçao

Grândola, vila morena

Terra da fraternidade,

O povo é quem mais ordena

Dentro de ti, ó cidade.
Dentro de ti, ó cidade

O povo é quem mais ordena,

Terra da fraternidade

Grândola, vila morena.
Em cada esquina um amigo

Em cada rosto igualdade,

Grândola, vila morena

Terra da fraternidade.
Terra da fraternidade

Grândola, vila morena

Em cada rosto igualdade

O povo é quem mais ordena.

Zeca Afonso

Fadas

"Sei que ninguén me crería, pero non podo negalo. Eu vinas, creo nelas. Existen. Para a miña amiga, tamén, porque ela tamén as pode ver, aínda que de xeito moi diferente a min.
Foi un día na parada do autobús. Vin morrer unha. Eu estaba aínda dentro e, de repente, ela espetouse contra a ventá. Caeu morta. Era de cor negra e eu sabía que era mala. Pero as que ve miña amiga non son así. Son boas, desas que lle axudan a amañar os zapatos ó zapateiro polas noites. Non as pode ver doutro xeito. E eu, tampouco.”

Eu tamén quero velas...

“Podes facelo. Pecha os ollos. Alónxate do mundo, desconecta e concéntrate só niso que desexas. Colle aire e reteno un instante. Despois, bótao fóra. O corazón porá o resto.”

Pero entón, ¿isto que me estás contando... é certo? ¿Ou son fantasías túas? Porque as fadas son seres fantásticos...

“Cando o espírito e a mente mandan nun, ¿qué é o que separa a realidade material da fantasía?”
..........

Non puiden máis que crelo.

Dous días "mu guapus"

A este paso, Asturies deixará de ter segredos para min. Outra vez se me presentou a oportunidade de coñecer algún novo recuncho desa fermosa terra veciña e, como me encanta viaxar, non ía desaproveitar a ocasión para escoitar a graciosa fala dos asturianus (encántame!). Aínda que nada máis fosen dous días e tivera moito, pero moito, traballo por diante...
Así que marchamos meus pais, meu irmán, María (¿cómo negarlle a oportunidade de ir a Ikea, tendo a súa nova habitación a medio amoblar?) e eu. Despois dunha cola quilométrica á altura de Navia, tiramos ata Avilés para comer. Demos cun restaurante que gozaba de boa presenza, pero a compañía das mesas veciñas (en concreto dunha) non o era tanto... Case mellor omito a desagradable imaxe da que fomos testemuñas...
A tarde do xoves, foi todiña ela para Ikea e para os brazos do consumismo. Esaxero. En realidade, creo que eu fun máis observadora que outra cousa, e que María mercou o que levaba previsto e o que necesitaba. Ademais, alí mesmo quedamos con Antón, un amigo de Vedra que ten familia en Lugones e que quixo achegarse para facernos compañía. Levounos a un centro comercial xigante, moi moi bonito e servicial (nin punto de comparación con Área Central, vamos). Máis tarde, uníusenos a súa familia, que se portaron como auténticos anfitrións conozco: indicáronlles a meus pais onde podiamos durmir, leváronnos a cear, de bares... ¡Moitas gracias, Antón! E á túa familia tamén, por suposto.
Despois dun día xenial, quedábanos outro por diante, xa poñendo rumbo á nosa terriña. Paramos en Cudillero, unha vila mariñeira preciosa onde as casas, pintadas de cores moi vivas, están dispostas a xeito de anfiteatro. ¡Que bonito é!
A viaxe seguiu trancurrindo con normalidade, ata que chegamos a Chantada. Vimos un letreiro anunciando unha fervenza e, malia que ninguén de por alí sabía onde se atopaba exactamente (o único que logramos saber foi que estaba a 15km de distancia), decidimos ir ver se a atopabamos. Viva a aventura! Despois de dar mil voltas polas montañas luguesas, só atopamos varias aldeas desas de tres casiñas, por onde semella que non pasou o tempo, o embalse dos Peares... Pero da fervenza, por suposto, nin rastro. Aínda así, ese percorrido polas entrañas do interior galego tivo o seu encanto. Case tanto, coma o sabor do pan de Cea que mercamos...
En fin, dous días moi ben aproveitados. Agora, agardo que a terra dos mineiros e das xanas volva facerme unha nova invitación para seguir coñecendo máis rinconciños dela. María, xa ves que aceptei a túa “invitación baixo presión”, pero se tés ganas de contar algo máis...

Teatrofilia III

¿Algunha vez falei desta mostra de “amor ó teatro” no blog? Non sería raro, pero creo que nunca lle dediquei un post en exclusiva.
Hai tres anos Teatrofilia era un soño. Un soño que se fixo alcanzable gracias á persoa que nos descubriu a paixón polas táboas. “Tres fins de semana de teatro afeccionado en Vedra, encargándonos nós de todo”. ¡Uf! Ambicioso... si... pero, ¿por que non intentalo? E fixémolo posible. O que era cousa de tolos para algúns, porque non lle vían futuro (“o teatro en Vedra non funciona”, “non vai arriba”, etc.) cumpriu estes días tres primaveras.
Traballiño nos custou e nos costa todo o ano, que os grupos que veñen actuar non se pagan sós, non. Páganse con cartos da Asociación (que non ten ánimo de lucro) ou con intercambio de actuacións. E non só iso, senón que tamén corre á conta de Papaventos, coa axuda de Ullán (outra asociación cultural vedresa), o labor de armar a caixa negra, o son, a iluminación, etc. Por non falar da busca e captura de grupos de teatro que poidan actuar nas datas que escollemos para a mostra, e atendelos e...
¿Podería ofrecer algo semellante o Concello? As palabras do Concelleiro de Cultura son rotundas: NON. Aínda así, en canto á axuda pola súa parte, canto menos poidan abrir a man, mellor. É máis cómodo lavalas. Non lles basta con ver a numerosa asistencia cada día a Teatrofilia, o traballo que nos supón e o contenta que está a xente coa mostra. E non é que o diga eu. Son palabras dos veciños que veñen ó teatro, opinións que se recollen en enquisas. Despois, sempre hai algún "Yony" que se confunde de xeito soberano... O que hai que aguantar ás veces!
Pero eses pequenos detalles, non son nada comparados coa ledicia que sinto ó vivir Teatrofilia dende dentro e tamén como espectadora. É unha das actividades das que máis orgullosa me sinto de participar. Os bos momentos que me dan esas catro fins de semana (tres sabían a pouco), non mos quita nada nin ninguén. Xa non só é porque o tema vaia de teatro, senón polo tempo que paso cos meus compañeiros, ós que quero moitísimo. E tamén por ver que os sorrisos da xente recompensan o esforzo e porque os feitos evidencian que as palabras de quen noutrora nos acusou de ilusos xa non teñen sentido.
Moitos piden Teatrofilia todo o ano. Sería demasiado... pero eu tamén a botarei de menos.

Seguirei contando algunhas cousiñas máis.