Un menos!

Pois si. Onte ás cinco da tarde tiven o meu primeiro exame, e imaxino que o meu primeiro aprobado (non é por ir de sobrada, ¿eh? jajaja). ¡Que gustiño dá saír da clase coa sensación de levar menos peso enriba! Agora, a estudar para o de pasado mañá: Xestión da empresa informativa. Un día, alguén preguntou:
- ¿Empresas? ¿Política? Pero ¿ti non estudas xornalismo?
- Si.
- ¿E como é que dades todo iso?
- Para saber un pouco de todo e moito de nada.

Se equivocó la paloma

30 de xaneiro. Día da paz (fermosa palabra). Alomenos, nas escolas de por aquí. En certa medida, é unha pena que cousas coma esta e moitas outras teñan que ter un día específico para que se fale delas, para que a xente garde silenzo uns minutos ou para que os medios de comunicación lle dediquen un anaco dese tempo tan dourado do que dispoñen, se é que o fan. Pero tamén é certo que os nenos teñen unha óptica diferente á dos que xa non o son. Eu lembro que cando pintaba pombas brancas, ou facía murais cos meus compañeiros en contra da violencia e aprendiamos cancións para cantalas todos collidos da man no patio, o faciamos con sentimento. Estabamos convencidos de que aquelas pombiñas que ceibabamos levarían a paz alá onde puideran voar. Criamos no que faciamos. Pero tampouco sabiamos nada da vida.

Arrea... escribo como se pasaran 20 anos, que son os que teño, pero é que aínda que non correra tanto o tempo, foi suficiente como para caer na conta de que a paz (a paz no mundo) é unha utopía. Oxalá tivera unha conciencia infantil para crer o contrario. Oxalá non se equivocaran as pombas brancas que ceibamos. Oxalá non fora necesaria a existenza dun día coma hoxe.

Respiro

Despois de dúas semanas de ritmo frenético e esgotador necesitaba un respiro. Aínda que só fosen 2 ou 3 días. Así que saín, comecei a ler "A sangre fría", que me está encantando, vin algo a TV, durmín... e onte fun ver a exposición de Frida Kahlo, (máis vale tarde ca nunca).

Agora estou inmersa de novo na faena, que os exames xa están aí, pero, de vez en cando, non ven nada mal facer un descansiño, como agora. A ver se desta vez non me estreso moito...

Sorte e ánimo se ti tamén estás cos exames.

Frida: tormenta viva

Impactante e dolorosa, pero valente. A súa vida, a súa obra. Ela

Hai motivo

Esta foi unha semana vista e non vista. Pensei que me custaría máis volver despois das vacacións, pero non foi así. Simplemente porque, unha vez que chegou o luns, vinme case afogando no medio dun mar de traballos de entrega urxente. As présas, o agobio, as clases, as exposicións, as tardes de traballo... Fixeron que a semana rematara sen ser eu case consciente de tela vivido. Pasei máis tempo co ordenador que coa xente, creo, aínda que menos mal que, quen máis e quen menos, busca un oco para deixar de lado por uns minutos o traballo e falar doutras cousas. Non obstante, en canto a isto último e ao apuro, os vindeiros cinco días non parece que vaian ser mellores... Éche o que hai.

O mellor, sen dúbida, o sábado. Esa actuación nos Tilos, as risas, os aplausos, os amigos, a cea, a maneira de pintar o mono e... o ben que o pasamos, en definitiva. O teatro, como dicía Inés (unha das miñas compañeiras), é unha terapia estupenda capaz de substituir á que che pode ofrecer un psicólogo. Eu non sei se é certo, porque nunca fun a ningún psicólogo, pero si que creo que todos os que formamos o grupo nos sentimos felices por estar xuntos en algo tan fermoso. Pasamos momentos tan bonitos e alegres... Por certo, hoxe tivemos eleccións. "Menda" saíu secretaria, aínda que vai contar coa axuda dun bichiño. ¡Ah! E preséntovos á nova presi, jeje. María G. é a Vicepresidenta, así que, exceptuando a Antón, que saiu Tesoureiro, en Papaventos podemos dicir ¡mulleres ao poder! ;o)

Agora toca volver á realidade. Só de pensar na semaniña que nos queda... pero o caso é ir tirando, vivir o día a día cunha certa perspectiva de futuro (para que non nos colla de imprevisto) e intentar buscar sempre algún motivo polo que sorrir, que seguro que o hai.

¡¡¡Mentalización!!!

Xa pasou o día de Reis (que se portaron moi ben, por certo...), así que se pode dicir que o Nadal acabou. "¡Ohhhhh!", diredes algúns. Outros saltaredes de ledicia e outros, coma min, lamentaremos que o fin destas datas é igual a comezo de clases... Non me importaría tanto de non ser porque durante as vacacións non fixen nin a metade (¡¿que digo?!) nin unha cuarta parte do que tiña pensado facer para a facultade. Propósitos non me faltaban, pero... xa se sabe. Chegas con estrés ao Nadal e claro, hai que intentar relaxarse. O malo é que, sen darte de conta, os días pasan e, ao final, rematas o dobre de estresada e agobiada. Hai cousas moi bonitas, tempo libre para estar coa familia e cos amigos e todo iso, pero tamén agobios entre ceas, comidas e compras, pouco tempo libre para traballar no teu... Vale... soa a escusas baratas. Total agora máis vale mentalizarse e non arrepentirse de nada, que o feito, feito está e, no fondo, creo que non me pesa tanto como debería... Ademais, hoxe tiñamos pensado ir ás rebaixas, pero fixemos o sacrificio de quedar na casiña e traballar. Vendo a foto, coido que non foi tan mala decisión tampouco, ¿non? En fin, agora só me queda aproveitar o pouco tempo que me queda. ¡Ánimo!

Queridos Reis Magos:

Lembro cando, en 1º de primaria, unha mala pécora con nome de princesa monegasca me dixo que non existiades, igual que o Ratiño Pérez e Papá Noel. Cabreeime con ela e díxenlle que o do Rato Pérez e Papá Noel podía ser, pero vós... ¡de ningunha maneira! Porque cada 5 de xaneiro vos deixaba un vasiño de leite e bebiádelo todo. A cambio, pola mañá atopaba enriba dos meus zapatos os vosos regaliños...

Pero a dúbida e o disgusto non me deixaron tranquila, así que nada máis chegar a casa, pregunteille á miña nai se era certo iso de que "vós" erades "eles": os pais. Con rabia e botando pestes contra a mala pécora que non tivera piedade da miña ilusión (eu só tiña uns 5 ou 6 aniños), miña nai non tivo máis remedio que dicirme a verdade... Entristecinme por un momento, pero entendino. Aínda así, non me resistín a perder a ilusión. Creo que, en boa parte, foi gracias a ter un irmán pequeno que me contaxiaba esa inquietude e nervios alegres, porque, por suposto, eu gardei o voso segredo.

Despois de 15 anos sabendo que non sodes reais, e mesmo tendo eu que cumprir co voso labor, cada ano sigo tendo cosquilleos cada vez que esperto o día 6 e corro a mirar os paquetiños que hai enriba do meus zapatos. Pero, á parte deses paquetes, cada ano traedes un regalo tan inmaterial como a vosa existencia: a maxia dun día de ilusión e sorrisos compartidos para a maioría.

Que así sexa para todos vós. Feliz 2006