Queridos Reis Magos:

Lembro cando, en 1º de primaria, unha mala pécora con nome de princesa monegasca me dixo que non existiades, igual que o Ratiño Pérez e Papá Noel. Cabreeime con ela e díxenlle que o do Rato Pérez e Papá Noel podía ser, pero vós... ¡de ningunha maneira! Porque cada 5 de xaneiro vos deixaba un vasiño de leite e bebiádelo todo. A cambio, pola mañá atopaba enriba dos meus zapatos os vosos regaliños...

Pero a dúbida e o disgusto non me deixaron tranquila, así que nada máis chegar a casa, pregunteille á miña nai se era certo iso de que "vós" erades "eles": os pais. Con rabia e botando pestes contra a mala pécora que non tivera piedade da miña ilusión (eu só tiña uns 5 ou 6 aniños), miña nai non tivo máis remedio que dicirme a verdade... Entristecinme por un momento, pero entendino. Aínda así, non me resistín a perder a ilusión. Creo que, en boa parte, foi gracias a ter un irmán pequeno que me contaxiaba esa inquietude e nervios alegres, porque, por suposto, eu gardei o voso segredo.

Despois de 15 anos sabendo que non sodes reais, e mesmo tendo eu que cumprir co voso labor, cada ano sigo tendo cosquilleos cada vez que esperto o día 6 e corro a mirar os paquetiños que hai enriba do meus zapatos. Pero, á parte deses paquetes, cada ano traedes un regalo tan inmaterial como a vosa existencia: a maxia dun día de ilusión e sorrisos compartidos para a maioría.

Que así sexa para todos vós. Feliz 2006