Hai motivo

Esta foi unha semana vista e non vista. Pensei que me custaría máis volver despois das vacacións, pero non foi así. Simplemente porque, unha vez que chegou o luns, vinme case afogando no medio dun mar de traballos de entrega urxente. As présas, o agobio, as clases, as exposicións, as tardes de traballo... Fixeron que a semana rematara sen ser eu case consciente de tela vivido. Pasei máis tempo co ordenador que coa xente, creo, aínda que menos mal que, quen máis e quen menos, busca un oco para deixar de lado por uns minutos o traballo e falar doutras cousas. Non obstante, en canto a isto último e ao apuro, os vindeiros cinco días non parece que vaian ser mellores... Éche o que hai.

O mellor, sen dúbida, o sábado. Esa actuación nos Tilos, as risas, os aplausos, os amigos, a cea, a maneira de pintar o mono e... o ben que o pasamos, en definitiva. O teatro, como dicía Inés (unha das miñas compañeiras), é unha terapia estupenda capaz de substituir á que che pode ofrecer un psicólogo. Eu non sei se é certo, porque nunca fun a ningún psicólogo, pero si que creo que todos os que formamos o grupo nos sentimos felices por estar xuntos en algo tan fermoso. Pasamos momentos tan bonitos e alegres... Por certo, hoxe tivemos eleccións. "Menda" saíu secretaria, aínda que vai contar coa axuda dun bichiño. ¡Ah! E preséntovos á nova presi, jeje. María G. é a Vicepresidenta, así que, exceptuando a Antón, que saiu Tesoureiro, en Papaventos podemos dicir ¡mulleres ao poder! ;o)

Agora toca volver á realidade. Só de pensar na semaniña que nos queda... pero o caso é ir tirando, vivir o día a día cunha certa perspectiva de futuro (para que non nos colla de imprevisto) e intentar buscar sempre algún motivo polo que sorrir, que seguro que o hai.