Que vivas un bo 2006

No medio de tanto consumismo, de persoas ás que lles gusta o Nadal e outras moitas ás que non, estas son datas nas que a bastante xente se lle dá por reflexionar. É agora cando a moitos se lles ocorre iso de facer balance do vivido ao longo dun ano que remata. A boas horas, ¿non? Que se foi bo por isto, que se foi malo polo outro... Pero xa non hai volta atrás.

Que queres que che diga... cada quen, alá coa súa forma de pensar, pero a min non me gusta iso dos balances anuais. Penso que tódolos anos teñen cousas bonitas e outras que o son menos, e que, ás veces, algo importante, malo ou bo, que che pasou, eclipsa o resto das túas vivencias e iso é o que fai que digas “este foi o meu ano” ou todo o contrario.

Eu prefiro non encasillar como foi este 2005 para min. Coma ti, seguramente, vivín cousas mellores que outras, pero penso na maneira en como remata o ano para min e sei que teño motivos para sorrir. Teño saúde, unha familia completa á que quero e que me quere, o mesmo me pasa cos amigos... Faltaranme cousas que moitos outros teñen, como non, e sempre se pode pedir máis, -quen non chora, non mama-, pero con tal de que o 2006 chegue ao seu fin igual ca este ano, conformaríame. Sei que outros teñen moito menos.

E, como por desexar que non sexa, agardo que ti teñas tamén unha feliz saída deste ano e unha mellor entrada en 2006, que vivas cada día coma se fose o último e que non che falten motivos para sorrir. Un abrazo. Comeza a conta atrás ;)

O meu Parque

O Parque
Esta semana, dirixíame á librería que hai preto da miña casa, cando algo me fixo parar en seco. O parque do colexio vello, ese parque que lembro dende que o montaron tendo eu uns 4 ou 5 anos, xa non estaba. Era un parque “cutre” para máis de un. Só tiña un tobogán, catro columpios e o mesmo número de banquiños de madeira. Agora, xa non queda nada. Ata o chan ten zahorra, en lugar de herba.
¿Que pasou? ¿Por que o quitaron? A verdade é que nos últimos tempos, sobre todo dende que se cambiaron de lugar os cursos que se daban alí para o colexio grande, o parque estaba moi descoidado. Pero esperábame máis unha limpeza a fondo que o seu levantamento, xa que nenos ségueos habendo...
Seguín camiñando cara á librería e non puiden evitar lembrar canto tempiño teño pasado nese parque. Dende que o puxeron ata os 14 ou 15 anos, o parque foi un dos meus lugares escollidos para ir crecendo.
Lembrei as casiñas de area que lles faciamos os nenos de párvulos ás formigas e o cuarzo que atopabamos escarvando na terra, pelexando por ver quen lograba o pedrusco máis grande.
Acórdome do día que coñecín a María, unha das miñas mellores amigas, nun recreo cando tiñamos uns 4 ou 5 anos, e da nosa primeira conversa.
Dun día que dixen “¡terra, trágame!”, porque estaba xogando no tobogán cun vestidiño azul que me encantaba, resbalei, caín na poza de auga que había baixo o rampa do tobogán e, como o parque estaba de nenos que comezaron a rirse, marchei para a casa escopetada e colorada coma “unha ghinda madura”, como diría a avoa de Mariquiña.
Tamén me acordo, a propósito diso, das tardes de sábado con Mariquiña e Aleixa, coas que formaba unha familia de esquimais con superpoderes. Os columpios eran os nosos trineos. A caseta do tobogán a nosa cabana. As follas das árbores, a carne que asabamos cravada nun pau, para logo alimentarnos.
Os recreos ata 2º de primaria. Máis tarde, as pachangas de fútbol cos veciños e amigos.
Cuns once anos, as paredes do colexio do parque eran as follas nas que a todo o mundo se lle daba por escribir declaracións de amor, insultos ou tonterías.
E, sendo un pouco maiores, e mesmo agora, aínda que nunha medida moito menor, os columpios do parque convertéronse nos sillóns para as tardes de charlas e confesións entre amigas. Para as comilonas de pipas. Para, simplemente, xuntarnos. E podería seguir, seguir e seguir... pero isto xa se parece ao anuncio aquel do Golf...
Na librería, dixéronme que o quitaran porque non cumpría o regulamento de seguridade para os nenos; que se os columpios son de plástico, que se os bordes demasiado cadrados... En fin, dou fe de que eu probei ese parque abondo e nunca na vida me pasou nada. Será que os nenos de agora son máis fráxiles, ou os fan selo, non sei... O caso é que me quedou pena porque quitaran aquel parque tan “cutre”; o meu parque. Porque penso que nunca catro banquiños e un par de columpios se prestaron tanto á imaxinación dos cativos -e dos que xa non o son tanto- nin deron...tanto xogo.

Cando os recordos te visitan...

Hai momentos no que rematas algo na túa vida. Unha amizade, un amor, unha viaxe, un curso de algo, o que sexa. Entón, dáseche por pensar que as persoas que coñeciches e coas que compartiches esa etapa que acaba, quedarán para sempre como lembranzas. Que flotarán no medio dos demais. Nunca máis volverás telos presentes de xeito físico, senón que ficarán coma o que son -ou iso cres ti-: recordos inmateriais.

Pero a vida é caprichosa e, de súpeto, máis veces das que esperamos, dáselle por sorprenderte. Aquilo que pensabas que tiñas arquivado, ese recordos, esas persoas... aquela etapa, aparece de repente. Saúdate tocándoche con timidez o ombro ou, pola contra, dache un bo susto. Entón, unha explosión de sentimentos rodéate. Mergúllaste nunha experiencia pasada e, cando xa é tarde, daste de conta de que rescataches algo dela para traelo ó presente. E fas balance, un balance entre o que ten sido a túa vida e o que é, o que gañaches e o que perdiches, o que poderías ser hoxe e o que vas poder ser...

Así, atoparte con algo que che lembra un tempo vivido, pódete facer sentir frustrada, triste, alegre, melancólica, optimista... pero é algo que, polo menos a min, nunca me deixa indiferente. ¿Os recordos son o pasado?

36 horas

Tantas cousas que contar e nada en particular... A ver: comezamos decembro, quedo case tódolos días con grupos diferentes para traballar, cabréome pola falta de responsabilidade e de compañeirismo dalgúns colegas, sigo indo a teatro, presenciei un dos primeiros temporais fortes do inverno... Vaia, cousas dunha estudante normal con algunhas novidades irrelevantes (exceptuando a falta de responsabilidade de certos compañeiros, que é algo que me toca bastante a moral...)

As miñas últimas semanas pasan voando. Os estímulos que percibo son basicamente a hora á que soa a alarma para levantarme, cando me entra fame e cando penso "estou cansa, ¡quero ir para casa xa!".

Supoño que terás pasado pola mesma situación, que ata pode que esteas así agora mesmo e, non sei a ti, pero a min non me gusta isto. Non me gusta caer nesa rutina que me fai sentir coma un robot programado, tódolos días coas mesmas funcións. Por iso intento facer sempre algo que non sexa por obriga, algo que me apeteza dentro das miñas posibilidades, claro está. Dá igual se un día é durmir un ratiño máis, tomar un café ou ler unhas páxinas dun libro que non teña nada que ver con ningunha asignatura, en vez de aproveitar para traballar, buscar información, etc.

Ao mellor o que preciso é un día de 36 horas ou así para dar feito todo, tanto o obrigatorio coma o que non o é... Onte estiven rematando un traballo ata as 3 a.m. da mañá, supostamente para entregar hoxe... ¿e que pasou? ¡Que ía pasar...! "Ah, xa falaremos dos traballiños eses que tiñades que traer preparados de hoxe en 15 días". ¿Cabrearme? ¿Pa' que? Sería case unha "obriga", pero como non me apetece...