Mundo á parte

19 diciembre, 2005

O meu Parque


O Parque
Esta semana, dirixíame á librería que hai preto da miña casa, cando algo me fixo parar en seco. O parque do colexio vello, ese parque que lembro dende que o montaron tendo eu uns 4 ou 5 anos, xa non estaba. Era un parque “cutre” para máis de un. Só tiña un tobogán, catro columpios e o mesmo número de banquiños de madeira. Agora, xa non queda nada. Ata o chan ten zahorra, en lugar de herba.
¿Que pasou? ¿Por que o quitaron? A verdade é que nos últimos tempos, sobre todo dende que se cambiaron de lugar os cursos que se daban alí para o colexio grande, o parque estaba moi descoidado. Pero esperábame máis unha limpeza a fondo que o seu levantamento, xa que nenos ségueos habendo...
Seguín camiñando cara á librería e non puiden evitar lembrar canto tempiño teño pasado nese parque. Dende que o puxeron ata os 14 ou 15 anos, o parque foi un dos meus lugares escollidos para ir crecendo.
Lembrei as casiñas de area que lles faciamos os nenos de párvulos ás formigas e o cuarzo que atopabamos escarvando na terra, pelexando por ver quen lograba o pedrusco máis grande.
Acórdome do día que coñecín a María, unha das miñas mellores amigas, nun recreo cando tiñamos uns 4 ou 5 anos, e da nosa primeira conversa.
Dun día que dixen “¡terra, trágame!”, porque estaba xogando no tobogán cun vestidiño azul que me encantaba, resbalei, caín na poza de auga que había baixo o rampa do tobogán e, como o parque estaba de nenos que comezaron a rirse, marchei para a casa escopetada e colorada coma “unha ghinda madura”, como diría a avoa de Mariquiña.
Tamén me acordo, a propósito diso, das tardes de sábado con Mariquiña e Aleixa, coas que formaba unha familia de esquimais con superpoderes. Os columpios eran os nosos trineos. A caseta do tobogán a nosa cabana. As follas das árbores, a carne que asabamos cravada nun pau, para logo alimentarnos.
Os recreos ata 2º de primaria. Máis tarde, as pachangas de fútbol cos veciños e amigos.
Cuns once anos, as paredes do colexio do parque eran as follas nas que a todo o mundo se lle daba por escribir declaracións de amor, insultos ou tonterías.
E, sendo un pouco maiores, e mesmo agora, aínda que nunha medida moito menor, os columpios do parque convertéronse nos sillóns para as tardes de charlas e confesións entre amigas. Para as comilonas de pipas. Para, simplemente, xuntarnos. E podería seguir, seguir e seguir... pero isto xa se parece ao anuncio aquel do Golf...
Na librería, dixéronme que o quitaran porque non cumpría o regulamento de seguridade para os nenos; que se os columpios son de plástico, que se os bordes demasiado cadrados... En fin, dou fe de que eu probei ese parque abondo e nunca na vida me pasou nada. Será que os nenos de agora son máis fráxiles, ou os fan selo, non sei... O caso é que me quedou pena porque quitaran aquel parque tan “cutre”; o meu parque. Porque penso que nunca catro banquiños e un par de columpios se prestaron tanto á imaxinación dos cativos -e dos que xa non o son tanto- nin deron...tanto xogo.

3 Comments:

  • At 2:33 p. m., Blogger Vica said…

    Olá, que idioma é esse? Catalão?

     
  • At 3:44 p. m., Blogger Elianinha said…

    Catalán, jajaja... Nâo, é galego, un irmâo do teu português (ha gente que di que é a língua mâe, desculpa o meu mâo português, mas so sei fala-lo, escrever custa muito...).

    Con respecto ao do parque, lembro unha tarde de teatrofilia, non sei se ti estabas, si estaba alfonso e creo que tamén María Itziar, que fomos xogar aos columpios antes de poñernos a choiar. Un recordo máxico.

     
  • At 11:54 a. m., Anonymous Anónimo said…

    as'i que jugabas pachangas al f'utbol?? interesante...

    pues LA PLAZA, mi plaza, sigue donde estaba hace 15 años, con sus niños, sus columpios, sus canastas, sus porterias...sus jeringillas y sus porros,... pero es mi plaza!!! FOREVER!

     

Publicar un comentario

<< Home