Pés cansos, noites xeadas

Volvina ver por cuarta vez naquela noite, que xa non era a primeira. Camiñaba coma sempre: lenta, pero sen pausa, e cun sorriso de orella a orella. Os seus brazos seguían cargados dos chismes máis estraños. Tamén de rosas, como non.

Primeiro entra nun lugar de viños. Despois, nun pub. E noutro, e noutro máis aínda, sempre co mesmo sorriso inalterable. Non é que me persiga. É do que vive.

Algúns aínda a miran. Rin cos seus estrafalarios xoguetes luminosos e ata lle mercan algo para logo facer o parvo. Outros, obsérvana con desprezo. Non, a min non veñas. E, a maioría, fai coma se non existise. Dun lategazo de indiferencia, o sorriso de porcelana bórrase nos ollos dos que non queren ver.

Malia todo, a muller do país dos ósos de dragón non se detén. Non pode. Son as cinco da mañá e aínda ten por diante o resto dunha noite máis nesa terra estraña na que aterrou. A frialdade seguirá esperándoa tralas portas dos locais que percorre case todas as lúas, pero ela amosará a súa mellor cara. Quizais, alguén repare no gastadas que ten as solas do seu calzado. Quizais, alguén caia na conta de que, ao mellor, noutrora e noutro lugar, nunca imaxinou ter que recoller o seu orgullo unha e outra vez en noites tan xeadas.

Para a miña 'best sister'

Rematou o tempo de facer compras e comida para quince persoas, de pasar máis tempo coa familia do habitual e de ter máis momentos para se esquecer da rutina cotiá. Os fulgurantes renos de Compostela xa desapareceron (e desta vez non pola vontade dos que os desexaban como obxecto de decoración) e as luciñas de Paris xa estarán viaxando cara outro lugar calquera para encher de maxia as súas rúas.

Este Nadal desexáronme varias veces que os ‘magos’ se portaran ben comigo. E debeu ser con ganas, pois á parte da sensacional visita dos tres de sempre, este ano tiven a honra de coñecer o cuarto compoñente destes repartidores de ilusións.

Unha voz deu aviso ás once da noite do día de Reis de que se dirixía á miña casa na busca de diversión. De alí a un pouco, cando meu irmán abriu a porta, asomou unha simpática figura que me animaba a acollela. Presentábase como “a Raíña María de Oriente, marxinada pola tradición do homes pero maga, ademais de maja”. Afirmou adorar o dito de que “máis vale tarde ca nunca”, porque levaba un retraso de medio ano. Tivera que andar un longo camiño ata dar cos agasallos oportunos con motivo do meu cumpleanos, pero á fin cumpriu o seu obxectivo, e por partida dobre. Demostroume o seu pesar pola tardanza aludindo á súa barba. Pediume que non llo tivera en conta, pois deixara a Venus na súa lonxana casa.

Entre chorradiñas das nosas, a impoñente presencia de Rita Hayworth, regalos por partida dobre e presentes ‘made in feito por ela’, etc. etc. etc, a Raíña María de Oriente convidoume a entrar nunha burbulla tan fermosa como as reais, pero tan resistente coma o aceiro. No seu interior puidemos (e poderemos cando nos prazca) seguir sendo nenas. Porque nos encanta a pesares do paso do tempo. “E porque nesa burbulla, só mandamos nós”.

GRACIAS POR TODO