Feliz aninovo!!

Que 2008 veña cun montón de saúde e motivos para rir e sorrir!!

Returning

Acabo de ler o último comentario de Leo e entráronme ganas de volver por aquí... A poucas horas de deixar Southampton ata o ano que vén, creo que van sendo horas de dedicarlle unhas palabriñas a esta cidade feita de trociños de todo o mundo.

A apariencia importa, claro que si. E este lugar que un día acolleu aos nenos de Guernica, gracias aos solidarios brazos mareiros, pode que non sexa o mellor sitio para quitar bonitas fotos, para alegrar a vista ou para enriquecerte culturalmente. Pero aínda así, síntome ben, e supoño que é polo ambiente. Este é un lugar cheo de estudantes Erasmus, de cores e de culturas. Un pequeno tapiz que me deu e me da a oportunidade de aprender doutros, aínda que nada máis sexa unha pequena receta de cociña. De feito, na miña casa xa temos un recetario internacional...

Tamén estou coñecendo este mundo ao revés que é Inglaterra. Gústame viaxar polos seus enoooormes campos verdes, ver como os esquíos saltan de árbore en árbore a cada paso que das polos parques, observar o comportamento e a vestimenta da upper class británica cando me toca traballar en carreiras de cabalos, comer muffins -engordei como 20kg- disfrutar de cidades como Londres ou Winchester... E non me gustan outras cousas, como que a xente nova bebe moito, non parece moi interesada en coñecer xente doutros lugares e que falan tan rápido que non lles entendo, ou o mal que se alimentan, o pouco coidado que teñen os conductores e o violentos que se poñen ás veces. F****!

E podería contar moitas, moitas cousas máis... pero dous meses -aínda que pasaron voando- dan para moito, e mañá espérame un emocionante día no que pasarei de estar na Illa a estar con Mariquiña uns fermosos días en París, que qué ganas de volver... e de volver a vela a ela!

Lost in Southampton

Non sei por onde comezar. Hai un mes que non escribo, xa estou en U. K., e ainda estou un pouco perdida por aqui. Como observaredes, aqui non tenho nin enhe nin til, asi que igual vos custa algo lerme. Sintoo.

Ben, nada mais recoller a maleta no aeroporto, vin que me puxeran a etiqueta de 'heavy', e pensei que asi seria o dia que me esperaba. E non me equivoquei... Despois de andar dun lado para outro coas maletas, de beber por equivocacion auga con sabor a fresa que case me mata, de coller tickets en libras, de chorar no bus... A fin cheguei ao meu destino. Taxi, e para casa. Os meus companheiros, ainda que parecen moi majos, saben falar tan ben ingles que eu me sinto imbecil ao seu lado. Por riba, cando so pensaba en conectarme ao messenger para falar cos meus, atopome con que non furrula, minimo ata esta fin de semana. What a horror!!
Logo, gracias a unha companheira de Compostela, Miriam, as cousas foron cambiando algo. Ela axudoume moito co papeleo da facultade, presentoume xente, recomendoume lugares para comprar... en fin. Que se portou moi ben. Agora, cada dia estou mais acostumada a cruzar o East Park para ir a minha facultade. Southampton non e unha cidade moi bonita, creo, pero esa parte si. Estes dias vai solinho e ata da gusto pasear por ai, porque e moi bonito velo todo limpo, soleado, coas folhas do outono no chan, e ata esquios subindo polas arbores das zonas verdes, que hai bastantes. A parte, tenho sorte porque a minha casa esta bastante ben situada.
E eu penso que isto e suficiente, de momento, para que vos fagades unha idea de como me vai. En realidade tamen e unha excusa para dicir que estranho a minha terra, a minha fala, a minha xente, a minha casinha, a minha aldea, Compostela... E que o mellor nestes casos e pensar que esta e unha oportunidade unica e que debo aproveitala da mellor maneira posible, porque eu sei que a xente que eu quero e que me quere estara ai antes, agora e cando volva. Non si?

Setembro, setembro...

Non teño a síndrome post-vacacional porque esa é a vantaxe de non ter vacacións. Agora ben, como hai para todos, a cambio teño unha enorme falta de concentración que me impide afrontar como é debido o exame do próximo venres, o primeiro (e agardemos que último) que teño en setembro.
Non pensei que fose tan duro. Imaxinei que ao estar o verán practicamente rematado, non me custaría poñerme a estudar. Pero non é así.
Igual inflúe non ter descansado o suficiente durante o verán, ou andar coa cabeza en máis sitios que nos apuntes. Nas prácticas, nas festas da miña parroquia que acaban de pasar -e das que a ver se falo nalgunha outra ocasión, porque cumpriron 150 anos-, nos preparativos para marchar en outubro...
Buf.
Seguro que dentro duns días se verá todo mellor...
Espero.

(E ánimo a todos os que pasedes por algo semellante)

Un máis

Un día deixas de escribir, porque non tés tempo nin ganas.

Pasa unha semana e pensas. “desta vai”.

De feito, véñenche mil cousas á cabeza sobre as que che gustaría escribir.

Ves ducias de imaxes ou cousas curiosas que che gustaría compartir.

Fas algúns traballos que quererías publicar tamén neste espazo.

Pero de novo caes nas mans da desidia, que é máis forte ca ti e che impide estar diante do ordenador máis tempo do necesario, que non é precisamente pouco.

E déixalo pasar de novo.

Prefires ler o que escriben os demais, descubrir novos blogs e pasar sen deixar rastro pola maioría.

E, de pronto, caes na conta de que a última entrada do teu, data de hai xusto un mes.

E lembras que é o teu 'bloganiversario', ou como se diga.

Que se cumpren dous anos dende que comezaches a escribir aquí.

Entón pensas: “quizais é o momento de volver dar sinais de vida”.

E iso, que aínda que con poucas ganas, aquí estamos.

Un ano máis.

'Risa'

Non quero esquecer o primeiro que me dixo trala presentación:
- Como te chamas?

- Sara.

- Ah, como miña nai...

- ¿?

- Claro, ¡na Biblia!

(Risas)

Non quero esquecer os 40 minutos nos que o tiven sentado ao meu lado no seu despacho do IGI, mirando para min e, de vez en cando, ao pasado, con eses vitais ollos de neno que guían un corpo que xa lles queda maior.

E tampouco quero esquecer ningunha das lembranzas que quixo contarme, agora capturadas en cinta e papel e, sobre todo, na miña propia memoria. Memoria. Esa palabra pola que tanto fixo...É impoñente e é algo único ao mesmo tempo, que alguén che narre 87 anos de historia en primeira persoa, coa lucidez e co sentido do humor dos que goza Díaz Pardo, malia o seu pesimismo.

É unha persoa que se fai querer, desas que todo o mundo cualifica de "entrañable". E é que o é. Faite sentir como se estiveses falando co teu avó. Salvo cando, de repente, lle preguntas algo que te pon diante da realidade, facéndote caer na conta de que "velaí estás", fronte a un home que viviu a República, a Guerra Civil, o franquismo, o exilio, a transición e a democracia. E fálache de seu pai, dos carteis do Estatuto, do seu adorado Castelao, do seu amigo Luís Seoane, da súa muller, do exilio, da fame, da guerra... e da Cidade da Cultura, do actual Goberno, do galego, de Saramago, da sociedade actual... fala del e, en definitiva, dun pedaciño da historia de todos nós.

E logo, ese respecto que sentes ao falar con el, vólvese de novo tenrura cando che di que te achega no seu coche ata a axencia, e que "nada de coller un taxi". E aí estás, el conducindo e ti ao seu lado nun momento que, quen sabe se se volverá a repetir algún día... E entón sénteste privilexiada nos 15 minutos que dura o traxecto. E non che importa ir ao xeitiño, nin que o coche que vén detrás se desespere, porque ti estás escoitando a voz dun que di que a súa vida "foi unha sucesión continua de fracasos", a pesar de que o seu nome "significa risa".

'Y sin embargo...'

"Ni siquiera en verano se puede permitir un concierto al aire libre en Galicia, hombre!", dicía onte un mozo cabreado trala suspensión do concerto de SabinaeSerrat. Máis que cabreo, eu sentín pena cando a chuvia empezou a mollar de máis. Nin o bombín dun, nin a improvisada viseira do outro podían tornar a insistencia da auga, e moito menos as escasas teas que "arroupaban" o escenario, que para iso mellor preparadas están as orquestras verbeneiras de toda a vida...
Pero eu xa levaba un bo rato soñando esperta entre corcheas e dozura, gozando de poemas melódicos nun "marco incomparable" -que outra cousa ían dicir os dous xílgaros!-, nunha noite que, ao comezo do espectáculo, se presentaba máxica.
De feito, así llo transmitín vía sms á miña compañeira de AGN, que esperaba polas primeiras impresións do concerto para mandar esas crónicas enlatadas que aparecen sempre horas despois nos kioskos. A xente entregada, 10 min. de retraso, Sabina e o primo Nano entran da man e bromean entre eles. Louvan o Obradoiro, louvan o público.
Porén, unha hora despois, o que "ía ser un gran día", como dicía a primeira canción, convertiuse nunha morea de protestas. O público só rentabilizou a metade dos trinta euros que pagara pola entrada e estaba moi enfadado coa organización.
Razóns non lle faltaban, pero hoxe, mirando un pouco a prensa en internet e esas crónicas enlatadas, vin que a xente protesta por máis cousas. Lin comentarios nos que se queixaban do son, das voces, de que non había cadeiras para sentarse... Que sei eu. Ata había quen insultaba aos cantantes...
Quedoume claro que non choveu a gusto de ninguén. Comprendo a indignación, a dor dos que puxeron 30 euros e o gasoil, a dos que quedaron sen 'Cultura Quente' e a dos que fixeron centos de km para chegar ao concerto... Y sin embargo, eu quedo con eses escasos 60 minutos de delicias, tenrura e simpatía feitas versos.