'Risa'

Non quero esquecer o primeiro que me dixo trala presentación:
- Como te chamas?

- Sara.

- Ah, como miña nai...

- ¿?

- Claro, ¡na Biblia!

(Risas)

Non quero esquecer os 40 minutos nos que o tiven sentado ao meu lado no seu despacho do IGI, mirando para min e, de vez en cando, ao pasado, con eses vitais ollos de neno que guían un corpo que xa lles queda maior.

E tampouco quero esquecer ningunha das lembranzas que quixo contarme, agora capturadas en cinta e papel e, sobre todo, na miña propia memoria. Memoria. Esa palabra pola que tanto fixo...É impoñente e é algo único ao mesmo tempo, que alguén che narre 87 anos de historia en primeira persoa, coa lucidez e co sentido do humor dos que goza Díaz Pardo, malia o seu pesimismo.

É unha persoa que se fai querer, desas que todo o mundo cualifica de "entrañable". E é que o é. Faite sentir como se estiveses falando co teu avó. Salvo cando, de repente, lle preguntas algo que te pon diante da realidade, facéndote caer na conta de que "velaí estás", fronte a un home que viviu a República, a Guerra Civil, o franquismo, o exilio, a transición e a democracia. E fálache de seu pai, dos carteis do Estatuto, do seu adorado Castelao, do seu amigo Luís Seoane, da súa muller, do exilio, da fame, da guerra... e da Cidade da Cultura, do actual Goberno, do galego, de Saramago, da sociedade actual... fala del e, en definitiva, dun pedaciño da historia de todos nós.

E logo, ese respecto que sentes ao falar con el, vólvese de novo tenrura cando che di que te achega no seu coche ata a axencia, e que "nada de coller un taxi". E aí estás, el conducindo e ti ao seu lado nun momento que, quen sabe se se volverá a repetir algún día... E entón sénteste privilexiada nos 15 minutos que dura o traxecto. E non che importa ir ao xeitiño, nin que o coche que vén detrás se desespere, porque ti estás escoitando a voz dun que di que a súa vida "foi unha sucesión continua de fracasos", a pesar de que o seu nome "significa risa".

'Y sin embargo...'

"Ni siquiera en verano se puede permitir un concierto al aire libre en Galicia, hombre!", dicía onte un mozo cabreado trala suspensión do concerto de SabinaeSerrat. Máis que cabreo, eu sentín pena cando a chuvia empezou a mollar de máis. Nin o bombín dun, nin a improvisada viseira do outro podían tornar a insistencia da auga, e moito menos as escasas teas que "arroupaban" o escenario, que para iso mellor preparadas están as orquestras verbeneiras de toda a vida...
Pero eu xa levaba un bo rato soñando esperta entre corcheas e dozura, gozando de poemas melódicos nun "marco incomparable" -que outra cousa ían dicir os dous xílgaros!-, nunha noite que, ao comezo do espectáculo, se presentaba máxica.
De feito, así llo transmitín vía sms á miña compañeira de AGN, que esperaba polas primeiras impresións do concerto para mandar esas crónicas enlatadas que aparecen sempre horas despois nos kioskos. A xente entregada, 10 min. de retraso, Sabina e o primo Nano entran da man e bromean entre eles. Louvan o Obradoiro, louvan o público.
Porén, unha hora despois, o que "ía ser un gran día", como dicía a primeira canción, convertiuse nunha morea de protestas. O público só rentabilizou a metade dos trinta euros que pagara pola entrada e estaba moi enfadado coa organización.
Razóns non lle faltaban, pero hoxe, mirando un pouco a prensa en internet e esas crónicas enlatadas, vin que a xente protesta por máis cousas. Lin comentarios nos que se queixaban do son, das voces, de que non había cadeiras para sentarse... Que sei eu. Ata había quen insultaba aos cantantes...
Quedoume claro que non choveu a gusto de ninguén. Comprendo a indignación, a dor dos que puxeron 30 euros e o gasoil, a dos que quedaron sen 'Cultura Quente' e a dos que fixeron centos de km para chegar ao concerto... Y sin embargo, eu quedo con eses escasos 60 minutos de delicias, tenrura e simpatía feitas versos.

( II ) Pause

Ás veces todo vai tan a présa que nin sequera hai tempo de asimilar as novidades. Na última semana, fun dando chimpos de aquí para alí, sen ter moito tempo para pensar máis que no que se vai poñendo diante dos ollos día a día.

Trala última cea oficial de Xornalismo 13, un saltiño a London. Logo, do underground ao avión de novo, pasando brevemente polo porto de Southampton, e de Lavacolla directamente en taxi ao noso novo destino estival.
Como agardo ver unha crónica "allea" da viaxe por Londres (non sei se textual ou visual), limítome a comentar que na axencia hai moito traballo, pero que se fai a gusto.
E nada, que estou espesa.
Agora mesmo só penso en que máis lle vale ao sol resistir con forza como mínimo ata mañá, porque nada me apetece máis que ulir a salitre...