Promoción número 13, III
Se todos nos entristecemos trala gran cea de onte é porque catro anos xuntos valeron a pena. Deberiamos alegrarnos, porque o triste sería non ter a quen botar de menos, ser conscientes de que pasamos catro anos con "descoñecidos" sen pena nin gloria ou non ter ningún tipo de sentimento común. Normal que a memoria chamara por algunhas bágoas, pero estou segura de que con elas ía unha boa carga de alegría por ter atopado tan bos amigos e compañeiros que seguirán "aí", alén das aulas. Oxalá. Obviamente, non pasará cos 120 alevíns que eramos nas listas de 1º, pero contentémonos con facer resistir a rede dos 70 ou 80 que eramos onte, comunicadores incluídos.
Gústame pensar que este é o punto e seguido dunha etapa. Será diferente, pero non ten por que ser peor. A todos vós, os que compartistes comigo 4 fermosos anos que se foron nun sopro, un millón de gracias por todos os momentos dentro e fóra da facultade e moita, moita sorte. E... espero que ata pronto! :)
(...)
E agora... 5 días a poñer todo a remollo na néboa, sen acentos nin eñes!
Gústame pensar que este é o punto e seguido dunha etapa. Será diferente, pero non ten por que ser peor. A todos vós, os que compartistes comigo 4 fermosos anos que se foron nun sopro, un millón de gracias por todos os momentos dentro e fóra da facultade e moita, moita sorte. E... espero que ata pronto! :)
(...)
E agora... 5 días a poñer todo a remollo na néboa, sen acentos nin eñes!
Etiquetas: cousas da vida, día especial, xornalismo