É chungo deixar unha panda tan 'guay'

Esta tarde din o último paseo polos corredores da tele e pola redacción máis fantasiosa do recinto. Xa non farei máis "xabarín informa" e, polo de agora, non me darán máis regaliños. Acabouse traballar entre caras amables nese curruncho máxico escondido nunha empresa onde, dependendo de onde che toque, os sorrisos abundan ou non. Por exemplo, xa non terei que escoitar os bufidos do ogro de documentación das mañás, ese que nunca vin sorrir e ao que nunca lle escoitei dicir nada positivo; ese que fai que os da tarde teñan máis pedidos porque a xente prefire evitalo, que xa é triste.
Non esquezo o meu paso polo primeiro programa, sobre todo polas persoas coas que traballei e polos segredos do pasado da Galega que descubrín ;). Prefiro non quedarme con esas semanas nas que miraba máis pola ventá que outra cousa, xa que nin internet tiña no pc. E, como non, sempre terei un fermoso recordo do meu paso polo Clube do que fun socia dende nena (e porque o carné non é vitalicio!). O clube que, como a tantos outros da miña tanda, me entretiña mentres merendaba polas tardes. O que me ensinou cousas sobre comics, experimentos e superheroes e o que fixo que me namorara dos debuxos animados e do 'rock bravú' en galego.
Por mor dos ensaios da Xabaxira, só puiden despedirme de algúns. Marchei entre gratitude mutua e bos desexos, entre os que está volver a vernos. Quizais, hoxe tocaba poñer a canción de "vai sendo horas de ir para a casa...", pero cada vez que escoito esta dame subidón. Total, xa sabedes que de aquí non marchamos sen quedarmos para... outra :)