20NG

Hai unha semana viu a luz. Pesou 15’4% de share (seica non está nada mal) e mediu arredor de media hora. Falo del porque dende novembro estou facendo prácticas na G, concretamente en ‘Programas’. Si, tocoume unha sección que non está moi apegada ao xornalismo máis estricto, pero todo me vén ben para aprender.
Ao comezo recoñezo que non estaba moi contenta. Pensei que ía pasar seis meses buscando documentación, pero afortunadamente só foi unha semana de desorientación por cuestións de mala pata, xa que os meus dous ‘xefes’ estaban ausentes. Agora, cada vez estou máis a gusto porque somos un equipo ‘pequeniño’ e fanme sentir como unha máis. Creo que me tocou traballar con boa xente e bos profesionais (fóra coña). Eu fago un pouco de todo igual ca eles. Que toca gravación? Aí estou. Contar en minuto e medio de imaxes ‘x’ tema? Pois veña.
Aínda que se trata dun programa de zapping, (iso si, ‘á galega’), o traballo que hai detrás é considerable. Pero ademais de aprender a coller o ritmo de traballo da tele e enterarme do que se coce nela, grazas a 20NG estou observando a historia da nosa polémica televisión moi de preto, coñecendo antigos protagonistas e como eran os que hoxe o seguen sendo. E así, entre erros e acertos, entre calamidades e bos profesionais, uns días levo as mans á cabeza e outros admiro o que observo no monitor. Vinte anos dan para moito e non todo ía ser malo!
Recoñezo que moitos programas e persoas que atopo en vellas cintas betacam ou polgada -velaí exemplos de vocabulario adquirido, ;)- nin sequera me soaban. Imaxino que é normal, xa que a Galega máis eu nacemos no mesmo ano. Precisamente o seu 20 aniversario foi o motor deste programa agora renovado. Imaxino que a nostalxia está servida para quen lembre os tempos de Nonito Pereira en Radio Onte, a Reixa xogando un partido de fútbol a prol da selección galega en tempos de Fraga, ou a María Bouzas actuando na serie A familia Pita. Eles só son un exemplo das persoas que cada mércores compartirán cos espectadores lembranzas e curiosos momentos que viviron profesionalmente. Con moitas, en serio que é un privilexio compartir gravación, porque te enteras de cousas sorprendentes e de segredos deses que non pasan alén das pantallas.
En fin, que a algúns vos gustará este programa e outros non lle veredes o chiste nin o interese por ningures, pero, segundo me afirmou un ‘importante’ xornalista nunha entrevista para o GH, “non hai nada máis democrático que o mando a distancia”. Palabra de titular.