Mundo á parte

01 diciembre, 2006

Abrentes

Ás veces, non hai máis que saír á ventá para ver verdadeiras obras de arte. Mágoa que estean envoltas nunha aura de fugacidade.



Vedra, 30/11/06

Etiquetas:

Escribiuno *Sara @ 6:35 p. m.  

11 Comments:

  • At 10:18 p. m., Blogger paideleo said…

    Eu admiro os abrentes todolos dias (algo bo tinha que ter traballar ao aire libre) e magoa da camara. Hoxe tamen habia esas cores onde traballo, a uns dez quilometros de Portugal.
    Os abrentes son fugaces pero repitense todolos dias !!.
    un saudo.

     

  • At 10:18 p. m., Blogger paideleo said…

    Eu admiro os abrentes todolos dias (algo bo tinha que ter traballar ao aire libre) e magoa da camara. Hoxe tamen habia esas cores onde traballo, a uns dez quilometros de Portugal.
    Os abrentes son fugaces pero repitense todolos dias !!.
    un saudo.

     

  • At 12:18 a. m., Blogger elduende said…

    ¿E que facías ti levantada a esas horas? ¿Sábeo túa nai? ;)

     

  • At 12:57 a. m., Blogger *Sara said…

    Paideleo, tés razón! E cada día son diferentes, igual que os atardeceres, que tamén poden ser preciosos. Seguirei atenta a novas cores.

    Duende, algo bo tiña que ter madrugar (que non trasnoitar, neste caso, jeje). E tampouco era "tan cedo", as 8:30 ou así. Aínda que, agora que lembro, no GH eses horarios non se levan... ;)

     

  • At 8:08 p. m., Anonymous Anónimo said…

    Graciñas Sara por esas fotos tan lindas,,eu a partires de agora ei de fixarme no ceo o amañecer todos os dias,,saudiños
    PD.-ah!a ver como bordades o de BICOS no Principal,,espero q vos sai mallado,,chao

     

  • At 8:30 p. m., Anonymous Anónimo said…

    Cando me levanto aínda é noite pero pouco a pouco comeza a saí-lo sol por detrás da Cidade da Cultura e o ceo énchese de tódalas cores posibles, mesturadas cada día dun xeito distinto. Agardo sempre uns minutos porque sei que inda que pasa tódolos días, sempre é diferente...

     

  • At 8:48 p. m., Anonymous Anónimo said…

    Que conste que esas fotos me lembran á escea de Lo que el viento se llevó, cando Vivian Leigh xura coa terra na man, a mítica escea... Pero sempre está ben comparar amenceres e postas de sol... cando viaxes fíxate en como cambian, e son moi distintos os do sur aos do norte. Outra cousiña... a mellor descripción dun amencer está en La Colmena, quen a atope que a poña aqui...
    ;)

     

  • At 12:23 a. m., Anonymous Anónimo said…

    Unas fotos preciosas, pero... ¿Sabías que toda la belleza que dan los colores rojos del atardecer, no son más que un reflejo de la contaminación del aire? Es una ironía que la contaminación del hombre pueda llegar a ser tan bella, no?

     

  • At 2:19 a. m., Blogger Romano said…

    saludos dese Bs As hasta mi añorada A Coruña,tierra de mis Padres,,,,,

    http://www.eltemplodelasborracheras.blogspot.com/

     

  • At 6:52 p. m., Blogger Madeleine said…

    Bueno, atopei de novo a súa casa, Sara. Confésolle que perdera calquera vestixio da súa dirección. Está ben ver que non perdeu o norte (ou o leste, que é por onde nace o sol seica). Xa -volve- estar fichada. ;)

     

  • At 3:37 p. m., Blogger *Sara said…

    Madeleine, que ben que me atopou de novo! Eu adoito pasar pola súa casa, mais sen facer ruido.
    Agora que me ten fichada pase cando queira, que sempre será ben recibida :)

     

Publicar un comentario

<< Home