Algo para ti

Onte á mañá o carteiro chamou dende fóra. Non me coñecía porque non era o de sempre, pois este está de vacacións, así que mentres eu baixaba as escaleiras preguntoume se era Sara. Despois de dicirlle que si, díxome que tiña algo para min. Pensei que á fin chegara un paquete polo que levaba uns días agardando, así que lle preguntei se lle tiña que pagar algo. Para a miña sorpresa, díxome que non e logo riu.

Cando atopei o carteiro diante miña vin que non tiña ningún vulto. O que tiña que entregarme era unha pequeno sobre. Medio estrañada collino, dinlle as grazas e xireime para marchar, pero el non me deixou. "Agarda!! Aínda falta algo!". E vaia sorpresa cando me entrega unha fermosa rosa vermella envolta á perfección! Non puiden máis que exclamar "mi madriña!" e preguntar se estaba seguro de que era para min. O carteiro respondeu entre risas que "claro que si" e despediuse de min cunha mirada pícara. Boteime a andar cara á casa mentres abría ansiosa a tarxetiña. Non tiña nin idea de a que viña o detalle nin de quen podía ser. Cando lin o que poñía pensei tantas cousas...

Hai persoas neste mundo que non saben pedir perdón. Penso que o orgullo está ben telo, pero como todo considero que ten límites e que hai quen non sabe onde poñelos. Moitos enfados, por moi nimio que sexa o motivo que os provoque, non achan solución por mor de non ter a coraxe de dar o primeiro paso para reconciliarse. "Sorry seems to be the hardest word", ¿non é? Nembargantes, a outras persoas pásalles todo o contrario e son quen de demostrar que senten algo ata mutándose en rosa vermella.

A tarxeta e a flor que recibín non eran unha declaración nin unha mostra de amor. Eran unha forma de pedir unhas disculpas que coido que eu non merecía, pero que a persoa que mas fixo chegar, si. Ese par de obxectos materiais foron unha mostra abstracta de aprecio, dunha gran sensibilidade e dunha boa persoa á que lle agradezo infinitamente o detalle. Quizais nunca o lea, pero o dito: non merecía tal, pero mil grazas.