"Happy end" para unha historia do cine

Despois de ter Teoría e Historia do Xornalismo no primeiro cuadrimestre, moita xente decidiu non escoller como optativa Historia do Cine. A razón fundamental: o profesor e o seu método.

Hernández Les é un home ó que lle gusta falar de Camus e da traxedia grega, quizais a un nivel que non resulte fácil de asimilar as primeiras veces que o escoitas. Non é un profesor "ao uso", pois na facultade non tiven un que se lle parecera á hora de dar clase, e iso que xa tiven algúns deses mestres "inesquecibles", á marxe de se o que aprendín con eles tivo ou non que ver coa materia que lles correspondía dar. A todo isto, se queredes ver o estilo de Les, ten blog (recomendo tempo e anzos para lelo).

Eu quería estudar cine, porque me gusta. Recoñezo que me daba medo despois do exame de Tª e Hª do Xornalismo, pero preferín escoller algo que me motivara a unha asignatura que pouco me dicía. Ademais, a xente que xa pasara pola experiencia, aseguraba estar contenta co profesor, que se aprendía moito con el. De feito, o cinema é a paixón de Les, xa que antes de dedicarse á ensinanza foi crítico desta arte.

Agora, incluso despois de facer un exame típico del, a base de preguntas rebuscadas tendo moita materia pola que preguntar, non me arrepinto de ter pasado a maior parte das tardes da semana na aula de Visionado 1, onde aprendín máis do que agardaba. Recoñezo que era totalmente inculta en cuestión de cine. Griffith, neorrealismo italiano ou Ordet soábanme a chinés, e seguro que se non tivese estudado esta optativa, estaría nas mesmas.

Sei que traballamos moito, pois tivemos que facer críticas dende o primeiro momento sen saber nin por onde empezar (falo da maioría, claro). Pero tamén sei que ante min pasaron algúns dos filmes máis grandiosos de toda a historia do cine, que coñecín aos seus creadores, as circunstancias que os rodeaban e, sobre todo, o que aportaron tanto artística como persoalmente ó mundo da séptima arte. Pola miña conta, estou segura de que non aprendería tales cousas.

Non sei se levarei moito máis dun aprobado raspado na asignatura, pero non me importa. Estou contenta con ter coñecementos sobre a séptima arte, esa da que o primeiro crítico de cine, Ricciotto Canudo, sinalou coma o epicentro e a culminación de pintura, arquitectura, escultura, poesía, danza e música. É dicir, como a conciliación de tódalas demais artes.