A vida que pasa...

E a susceptibilidade que, ás veces, se apodera de min, facendo que emerxan certos sentimentos, profundos coma o lugar no que se esconden. Sentimentos que non sei describir, porque é coma se formaran un gran puzzle no que algunhas pezas encaixan, pero outras, quedan soltas por algún cabo. Entón, ¿cómo estou? Melancólica, relaxada, agobiada, leda...
É curioso como un día coa súa noite quedan gravados no calendario mental sen necesidade de saír da casa; como un par de conversas, e non cara a cara, me fan reflexionar sobre moitos asuntos.
Asuntos coma o paso do tempo. O que fomos, o que somos agora e o ¿que seremos? Tralo acto de licenciatura de Mariquinha, non podo evitar pensar máis en que dentro dun ano estarei na mesma situación ca ela: pechando unha etapa da miña vida. Parece que, cando xa estamos acostumados a un cambio, chega a hora de sufrir o seguinte. E así, o mundo xira sen que te decates do lonxe que van quedando as portas que levas abertas ao longo da túa vida.
Ou a memoria, esa señora que habita escondida nas nosas cabeciñas e que nos garda os momentos máis trascendentais do vivido, previo pago da sensación de “parece que foi onte”. É incrible como tres anos, por exemplo, se reducen a un feixe de lembranzas. Non obstante, se te paras a pensar... daste de conta de como cambiou todo nese periodo, comezando pola xente e seguindo cunha mesma. E, a pesar de todo, sabes que “seguimos sendo nós”.

Cambiamos nós, e connosco a nosa maneira de sentir. E dáche rabia cando sentes algo que non desexas, cando os teus sentimentos ou os de quen te rodea evolucionan de xeito negativo ou cando che gustaría que as cousas fosen doutra maneira. Pero, por outro lado, está a tranquilidade de saber que todo pasa, porque así cho demostrou a experiencia, de que tamén gardas sentimentos preciosos e de que nunca sabes que se esconde trala seguinte porta da túa vida. Quizais, todo aquilo que estabas agardando, ou todo o contrario. Pero sempre é bonito pensar que non vivimos en van. E que, aínda que a priori dea pena, pechar unha etapa serve para quedar co mellor dela, fundamentalmente persoas, e seguir descubrindo o que a vida che ten reservado na seguinte.