La vie en rose

Onte fun ó oculista e deslumbroume tanto cun aparello de luz que pensei que ía quedar cega. "Mira para riba, mira para baixo, esquerda, dereita..." ¡Que horror! Eu xa non podía máis, os ollos pechábanseme sós e, para facer o que me dicía... telita. Ó rematar, a oculista díxome: "¿a que agora o ves todo rosa?". E era certo. Por uns momentos, todo o que me rodeaba foi rosa (algo bo tiña que ter, ¿non?)

¡Ai, pero todo remata! Aínda que hoxe sigo vendo ás veces círculos de cores e borroso, porque teño as pupilas dilatadas. ¡É o peor! Menos mal que lle pedín á miña nai que me acompañara, porque ir pola rúa sen lentillas e cos ollos case tan negros coma a noite, é toda unha odisea para min.

Despois de tantos anos indo ó oculista, xa estou acostumada a esas pequenas torturas, pero cando foi meu irmán hai uns cinco anos, case nos cobran un plus por lesionar á axudante da oculista. "¡Pica, pica, pica"! E non houbo forza humana que lle dera botado as gotas, porque se puxo a pegar patadas. ¡O que é poder pasar do "saber estar"!