Escapada a Munich

Se saír cada vez que che apetece, aínda que nada máis sexa a tomar o aire 5 minutos, xa é unha especie de liberación mental, cando estás con exames e traballos botar un pé fora da casa convértese en algo dobremente satisfactorio.
Onte fomos ver Munich. Tiña ganas de vela, aínda que non foi a única película que barallamos. Ó final, non me arrepentín de pasar dúas horas e media nunha butaca vendo esceas dun filme que non é nin político, nin social nin thriller. Non lle atopo lugar en ningún destes caixóns, quizais porque mistura de todo un pouco. “É unha película que fai pensar”, escoitei ou lin non sei onde. Si, fai pensar. Sobre todo, porque máis alá da ficción que lle outorga Spielberg, o trasfondo da historia, o interminable e violento conflicto árabe-israelí, sabes que non vai quedar tralas portas da sala do cine en canto as cruces. Apágase a pantalla, non a realidade.
Ademais, en Munich non só se amosa a visión global do terrorismo a raíz dos atentados dos que ían ser os "xogos da paz", senón que a través dos personaxes, sobre todo de Avner, o protagonista, se ve a evolución moral e psíquica dunha persoa que se converte en asasino. Hai moitos aspectos de Munich que valen a pena: diálogos, fotografía, actores (encantoume Eric Bana), esceas, desenvolvemento...E, polo tanto, outros tantos aspectos dos que podería falar, pero prefiro que sexas ti quen opines se a viches e, de non ser o caso, que vaias vela. Eu recoméndoa, vamos. E si: Munich fai pensar.