Cando os recordos te visitan...

Hai momentos no que rematas algo na túa vida. Unha amizade, un amor, unha viaxe, un curso de algo, o que sexa. Entón, dáseche por pensar que as persoas que coñeciches e coas que compartiches esa etapa que acaba, quedarán para sempre como lembranzas. Que flotarán no medio dos demais. Nunca máis volverás telos presentes de xeito físico, senón que ficarán coma o que son -ou iso cres ti-: recordos inmateriais.

Pero a vida é caprichosa e, de súpeto, máis veces das que esperamos, dáselle por sorprenderte. Aquilo que pensabas que tiñas arquivado, ese recordos, esas persoas... aquela etapa, aparece de repente. Saúdate tocándoche con timidez o ombro ou, pola contra, dache un bo susto. Entón, unha explosión de sentimentos rodéate. Mergúllaste nunha experiencia pasada e, cando xa é tarde, daste de conta de que rescataches algo dela para traelo ó presente. E fas balance, un balance entre o que ten sido a túa vida e o que é, o que gañaches e o que perdiches, o que poderías ser hoxe e o que vas poder ser...

Así, atoparte con algo que che lembra un tempo vivido, pódete facer sentir frustrada, triste, alegre, melancólica, optimista... pero é algo que, polo menos a min, nunca me deixa indiferente. ¿Os recordos son o pasado?