Unidos pola colada

Unha noite, un número que non coñezo empeza a darme toques. Despois de preguntarlle aos meus amigos se o teñen, e comprobar que non, xa me impaciento. Decido agardar ao día seguinte para ver se os toques persisten e, como é así, mándolle un sms a ese estraño número. Esperaba calquera persoa antes da que resultou ser: un rapaciño de 16 anos, amigo de meu irmán e, á parte, veciño case da porta. Tan veciño, que a ventá da súa habitación dá cara á da miña cociña e, no piso de arriba, ao lugar onde pranchamos a roupa (ixa sei que é pasar o ferro, pero en fin...)
As sms non poñen nada explícito, pero sí cousas subliminais que me fan pensar que a próxima vez que vexa a meu veciño, seguro que está un pouquiño máis colorado ca de costume. Non se corta en canto a bonitos piropos, biquiños deses virtuais e un "tengo ciertas curiosidades que ya te las preguntaré". ¡E o raparigo ten moza! Pero o único que son capaz de pensar sobre el é que é tierno, jajaja.
Un mediodía, varrendo a cociña, dinme de conta de que o chaval estaba na súa ventá cunha peza de roupa na man. "¿que fará?". Pois nin máis nin menos que pranchar. ¡O neno trasladou o lugar de pranchar ao ladiño da ventá do seu cuarto! (Madres del mundo, si quereis que vuestros hijos planchen, poned una vecina en vuestra vida, jajaja). Dende alí, mírame, estira a súa man e saúdame. Devólvolle o xesto cun sorriso e penso sorrindo "hala, unha escena de Romeo e Xulieta, ¿ou será a típica do adolescente que medio se "namora" da irmá do amigo?".
A verdade é que de momento aínda non se presentou unha oportunidade para saber sobre que quere curiosear, pero calquera día pasa. O neno máis eu estamos unidos por un fío... de colgar a roupa. Non me estrañaría nada con esa afección que pillou por facer a coada, atoparmo un día ao lado da miña roupa interior semi húmida (uiiii, que erótico me quedou) colgando a súa, e oír cousas como "Hola sielo, ¿recuerdas que tenemos una conversación pendiente...?