De cando fun algo actriz...

Estes últimos días varios amigos e coñecidos dixéronme que me viran na tele. Entón, pensei que un ano parece moito tempo, pero non. Doume de conta de que non é nada, cando fago memoria e son capaz de lembrarme de moitas cousas que pasaron coma se fosen onte. Por exemplo, lembreime da miña experiencia en televisión. Acórdome de como empezou todo...
Primeiro, en xuño, logo de facer un casting na facultade veciña, tiven a sorte de que me chamaron para figuración especial. Tiven que dicir unha frase tan longa coma "¡Auxilio, socorro!". Só por dicir esas dúas palabras, xa me pagaban o doble ou máis que a calquera figurante normal. Aquel día foi duro, pasei moitas horas pillando moreno de obreiro metida nunha enorme funda azul e nunhas botas dous números maiores co que levo, baixo unha calor agotadora e escoitando cada dous por tres:"previdos... cinco... gravamos!", "corten!", "repetimos"... Mimá. Claro que tamén tivo as súas cousas boas, coma coñecer a atractivos actores coma ese que en breves teredes en T5 e que fai tanta publicidade (clínicas Vitaldent, por exemplo).
En agosto, para a miña sorpresa, volvéronme chamar. Desta vez tiñan unha nova proposta: figuración pero mantendo un personaxe en 3 capítulos. Aceptei e, en vez de gravar só 3 capítulos, a cousa alongouse e fixen algúns máis. Pero esa segunda parte da historia escribireina mañá, que agora, sinceramente, apetéceme tanto seguir escribindo coma volver a enfundarme durante máis de 7 horas baixo unha calor criminal para dicir dúas puñeteras frases. Seguro que para ti tamén é máis cómodo ler esta longa historia en dúas partes. :oD ¡Mira por onde descubrín o post-partido! ¬¬ pasarei á Historia...